Lieve mensen,
Na een week in het mooie Normandië zijn we voor de buien die de weervoorspelling aangaf uit weer naar huis gereden. In Nederland is ook veel leuks te beleven! Er zijn tal van mooie dagen te tellen de afgelopen weken. Vandaag kleurt de lucht donkergrijs en is code geel afgegeven. Dat sluit wel aan bij de situatie rondom Koos zijn gezondheid. Bij ons in huis was het afgelopen dagen in ieder geval code rood. Het laatste nieuws vanuit het ziekenhuis slurpte in één teug alle energie weg.
Na onze vakantie werd bekend wanneer het biopt zou plaatsvinden. Het euvel was wel dat de plek achter het borstbeen zit. Dit betekende dat er tijdens een scan een botboring en vervolgens biopt zou plaatsvinden. Dat gebeurt natuurlijk niet met maatje Makita, waarna je een plug kan plaatsen. Maar toch, Koos was er huiverig voor en de arts wilde het ook liever niet.
Tijdens Koos zijn ziekenhuisdag vorige week werd hij gebeld. De arts weet dat hij die dag in het ziekenhuis rondhangt en ze had ad hoc een plekje geregeld bij de radioloog. Waarschijnlijk een uitvaller. Het idee was om een punctie te nemen. Dit gebeurt met behulp van een echo, waarbij er een naald langs het bot wordt gestoken. Een zuigapparaatje zuigt dan wat cellen weg die onderzocht kunnen worden. Losse cellen geven minder informatie dan een compleet biopt, maar mogelijk genoeg voor een uitslag. In dat geval kon de boor in de kast blijven. Twee dagen later, afgelopen vrijdag, werden we gebeld. De punctie was gelukt. Fijn!
Onderzoek wees uit dat het plekje een melanoom-tumor is. Maar niet exact dezelfde tumor als de andere leden van de eerder gesignaleerde familie melanoom. Hoe dat kan? Dat is niet eenvoudig te verklaren. Een mogelijkheid is dat de melanoom zich gemuteerd heeft. In ieder geval heeft hij een uitweg gevonden om aan de immuuntherapie te ontsnappen. Er moet dus versterking komen.
Na opnieuw dagen wachten (op het arts-overleg) hebben we vandaag te horen gekregen dat Koos bestraalt zal worden. De arts heeft het verzoek bij de radiotherapeut neergelegd. Die neemt op korte termijn contact op om een intake af te spreken waarna het bestralen kan starten. Hoe vaak en hoe lang weten wij niet. Het doel is dat de tumor uiteindelijk helemaal verdwijnt.
Hoewel we enigszins voorbereid waren kwam het nieuws van de 'nieuwe' tumor hard aan. We merkten dat we er kapot van waren. Moe, leeggezogen. Alsof je een lange, zware wandeling gemaakt hebt en het einde in zicht lijkt. Totdat je ineens ziet dat dat het einde helemaal niet is. Maar dat er nog een hele weg te gaan is. Het einde lijkt vervlogen. Koos en ik hebben gedeelde en eigen manieren om dit te verwerken en nieuwe energie aan te boren. Stilte opzoeken, achterstallige klusjes doen, een potje Kubb, een muurtje verven met de kinderen, een gin-avondje, met Netflix aan op de bank, naar het strand.. Eigenlijk een beetje verstrooide dingen doen, luchtige activiteiten waarbij we tussendoor de situatie weer even bespreken. Nu, een dag of vier later is het scherpste kantje eraf. We gaan deze week nog met onze jongens op pad. Lekker verstrooide dingen doen op de camping.
'Ik laat jullie vrede na;
mijn vrede geef ik jullie,
zoals de wereld die niet geven kan.
Maak je niet ongerust en
verlies de moed niet.'
Johannes 14: 27
En zo is het.
Hartelijke groet,
Koos en Charlotte
Na een week in het mooie Normandië zijn we voor de buien die de weervoorspelling aangaf uit weer naar huis gereden. In Nederland is ook veel leuks te beleven! Er zijn tal van mooie dagen te tellen de afgelopen weken. Vandaag kleurt de lucht donkergrijs en is code geel afgegeven. Dat sluit wel aan bij de situatie rondom Koos zijn gezondheid. Bij ons in huis was het afgelopen dagen in ieder geval code rood. Het laatste nieuws vanuit het ziekenhuis slurpte in één teug alle energie weg.
Na onze vakantie werd bekend wanneer het biopt zou plaatsvinden. Het euvel was wel dat de plek achter het borstbeen zit. Dit betekende dat er tijdens een scan een botboring en vervolgens biopt zou plaatsvinden. Dat gebeurt natuurlijk niet met maatje Makita, waarna je een plug kan plaatsen. Maar toch, Koos was er huiverig voor en de arts wilde het ook liever niet.
Tijdens Koos zijn ziekenhuisdag vorige week werd hij gebeld. De arts weet dat hij die dag in het ziekenhuis rondhangt en ze had ad hoc een plekje geregeld bij de radioloog. Waarschijnlijk een uitvaller. Het idee was om een punctie te nemen. Dit gebeurt met behulp van een echo, waarbij er een naald langs het bot wordt gestoken. Een zuigapparaatje zuigt dan wat cellen weg die onderzocht kunnen worden. Losse cellen geven minder informatie dan een compleet biopt, maar mogelijk genoeg voor een uitslag. In dat geval kon de boor in de kast blijven. Twee dagen later, afgelopen vrijdag, werden we gebeld. De punctie was gelukt. Fijn!
Onderzoek wees uit dat het plekje een melanoom-tumor is. Maar niet exact dezelfde tumor als de andere leden van de eerder gesignaleerde familie melanoom. Hoe dat kan? Dat is niet eenvoudig te verklaren. Een mogelijkheid is dat de melanoom zich gemuteerd heeft. In ieder geval heeft hij een uitweg gevonden om aan de immuuntherapie te ontsnappen. Er moet dus versterking komen.
Na opnieuw dagen wachten (op het arts-overleg) hebben we vandaag te horen gekregen dat Koos bestraalt zal worden. De arts heeft het verzoek bij de radiotherapeut neergelegd. Die neemt op korte termijn contact op om een intake af te spreken waarna het bestralen kan starten. Hoe vaak en hoe lang weten wij niet. Het doel is dat de tumor uiteindelijk helemaal verdwijnt.
Hoewel we enigszins voorbereid waren kwam het nieuws van de 'nieuwe' tumor hard aan. We merkten dat we er kapot van waren. Moe, leeggezogen. Alsof je een lange, zware wandeling gemaakt hebt en het einde in zicht lijkt. Totdat je ineens ziet dat dat het einde helemaal niet is. Maar dat er nog een hele weg te gaan is. Het einde lijkt vervlogen. Koos en ik hebben gedeelde en eigen manieren om dit te verwerken en nieuwe energie aan te boren. Stilte opzoeken, achterstallige klusjes doen, een potje Kubb, een muurtje verven met de kinderen, een gin-avondje, met Netflix aan op de bank, naar het strand.. Eigenlijk een beetje verstrooide dingen doen, luchtige activiteiten waarbij we tussendoor de situatie weer even bespreken. Nu, een dag of vier later is het scherpste kantje eraf. We gaan deze week nog met onze jongens op pad. Lekker verstrooide dingen doen op de camping.
'Ik laat jullie vrede na;
mijn vrede geef ik jullie,
zoals de wereld die niet geven kan.
Maak je niet ongerust en
verlies de moed niet.'
Johannes 14: 27
En zo is het.
Hartelijke groet,
Koos en Charlotte
Reacties
Een reactie posten