Vandaag heeft Koos zijn 5e kuur toegediend gekregen. Naast hem lag een mevrouw die haar 39e kreeg... Zo! Dat klonk wel als veel. Mevrouw (echtgenoot, moeder van een x aantal basisschoolleeftijd-kinderen begreep ik tussen de regels door) gaf aan dat ze de 52 kuren vol moest maken. Ze kwam in haar eentje, op de fiets, met een rugtasje. De verpleger peperde nog even in dat het een centenkwestie is dat ze straks moet stoppen. 'We kunnen natuurlijk niet iedereen voor altijd dit medicijn geven, dan zou het ziekenhuis overvol raken en er veel te veel medicatie uitgegeven moeten worden.' Oke... Persoonlijk vond ik het niet zo'n goed uitgekozen opmerking tegen iemand die net verteld dat ze het graag ervoor over heeft om haar tijd in het ziekenhuisbed te spenderen om zo haar immuunsysteem op scherp te houden. Gelukkig voegde de verpleger goedbedoeld toe dat ze waarschijnlijk wel weer opnieuw aan de medicatie kan beginnen mocht het terug komen. Voor chemomedicatie raakt men nogal eens
Ons leven met kanker.