Hoe gaat het nu?

Hoe gaat het nu met jullie? Een niet eenvoudig te beantwoorden vraag. Hoe ga je verder met leven als je weet dat het echt gaat eindigen? Iedereen kan plotseling overlijden, akkoord. Niemand weet wanneer zijn (natuurlijke) sterfdag zal zijn, eens. Maar wanneer je de dood in de ogen kijkt, wanneer deze laatste duivelse slag binnen handbereik is, hoe doe je dat?
Wij doen dit voor het eerst. Koos doet dit voor het eerst. Anderen die hetzelfde als hem hebben meegemaakt kunnen hem er niet doorheen helpen. Zij zijn er immers niet meer. Het komt goed, je weet waar je heen gaat, allemaal waar.

Maar dat betekent in ons geval helaas niet dat je in vreugde je laatste tijd doorkomt en het gemakkelijk is. Het is een bittere pil. Nee, dat is niet waar. Een bittere pil valt weg te slikken. Het is meer een betonblok die je maar moet zien door te slikken. Onmogelijk om als mens te doen.

We hebben als mensen het voorrecht om keuzes te kunnen maken. God heeft ons niet als marionetten gemaakt, heb ik vroeger geleerd. Wij willen toch liever kiezen voor ons oude leven. Het leven waarin we elkaar in de haren vliegen, waarin onze agenda overloopt van wilde plannen, waarin we zoeken naar momenten in de maand waarop we hart-tot-hart gesprekken kunnen hebben en weer helder hebben wat voor moois we samen delen. Waar we buiten de deur aan het werk zijn. Waar we feestjes bezoeken, we grote verhalen hebben en ontzettend hard kunnen lachen met de mensen om ons heen. Ons leven.

Helaas, zo werkt het niet. Je kunt keuzes maken, maar niet altijd je situatie uitkiezen. Mijn overtuiging is wel dat je de regie kunt nemen in een situatie. Het begint volgens mij met accepteren dat het is zoals het is. Vervolgens al struikelend vaststellen voor jezelf hoe het voor jou en mensen om je heen leefbaar is. En dan keuzes maken. Niet altijd fijne keuzes, maar het brengt wel de nodige rust en balans in de situatie.

En zo gaan wij verder met ons leven nu we weten dat 'ons leven' gaat eindigen. We zoeken naar manieren waarop de dagen voor Koos aangenaam zijn. Voor ons betekent dit een uitgebreidere medicijnkast, een bed in de woonkamer en het creëren van een gesloten community. Geen uitstapjes buiten de deur voorlopig, de trap oplopen of een douche nemen is al een forse energievreter. Weinig bezoek.

Koos zal binnen enkele dagen weer nieuw bloed krijgen. Hiermee hopen we dat Koos zich wat comfortabeler voelt in zijn eigen lichaam.
Op dit moment slikt Koos (onder andere) Braf-/Mekremmers. Gisteren hoorden we van de internist dat deze deels remmen, maar lang niet alle foute cellen. Dat betekent dat een groot deel van de tumorcellen zich níet tijdelijk laat temmen en doorgroeit. Voorlopig blijft Koos de remmers gebruiken om tijd te winnen waar dat kan. Kostbare tijd die nooit meer terugkomt. We zijn een voorleesproject gestart. Elke avond leest Koos een prentenboek voor aan de jongens. Dit nemen we op met een dictafoon. Zo kan Koos de jongens voor altijd blijven voorlezen.

De dagen bevatten genoeg struggles en krijgen kleur door piekmomenten. Een daarvan is de postbus legen, de enveloppen openscheuren en de kaarten lezen. Zoveel vriendelijke woorden en bemoedigingen. Deze doen ons erg goed. Hartelijk dank daarvoor!

De pop-up tekst op mijn scherm van vandaag is kort. Maar zo valt het betonblok door te slikken:

'En Hij brengt vrede.'
Micha 5:4

Zeker.

Hartelijke groet,
Koos en Charlotte