Beste lezer,
Inmiddels zijn wij wijzer geworden over het vervolg van Koos zijn melanoom-traject. En we kunnen het zelf bijna niet geloven, maar er blijkt toch weer een staartje aan dit proces. Nou ja, intussen mogen we het toch wel een 'staart' noemen vind ik. Woensdag 3 januari reden wij met goede hoop en gepaste angst richting het AvL. De uren voorafgaand aan dit bezoek rees met name bij Koos de vertwijfeling over wat de uitslag zou zijn.
De laatste keren waren deze gesprekken in recordtijd afgelopen en deze keer een nieuw record voor onze arts: in 4 en een halve minuut stonden wij weer in de wachtruimte. Ons gesprek was 20 minuten later begonnen en ik vraag mij af hoe deze beste man zo kan uitlopen met zijn gesprekken. Misschien moeten we volgende keer gewapend met een vragenlijst, pen en papier ons gespreksmoment beter benutten. Zou dat het geheim zijn? Hoe dan ook, wij waren in no-time bijgepraat. Om ons gerust te stellen vertelde de arts ons direct met een enthousiaste lach dat de scan er goed uit zag. Hij liet op het scherm de scan van vorige keer en deze keer naast elkaar zien en scrolde er doorheen aangevende dat dit een prachtig resultaat was. De eerder vergrote tumor achter het borstbeen was minimaal, eigenlijk waren er alleen nog resten te zien. Wat wil een mens nog meer? Deze mensen niets!
Maar... vanwege de feestdagen had de specialist de scan nog niet beoordeeld. Dit zou komende week gebeuren en een week later zou de arts bellen met de officiële uitslag. Formaliteitje. Als trouwe aanhangers van onze arts verwachtten wij dat hij genoeg kennis en ervaring had om deze scan ook te kunnen beoordelen. Nou mensen, radiologie is toch echt een ander specialisme dan oncologie.
Blijkbaar.
Op de afgesproken dag werd er niet gebeld. Voor mij een bevestiging dat er vast niets belangrijks was en de arts het te druk had gehad om contact te leggen. Voor Koos werd zijn eerdere argwaan groter. We hadden al geen gat in de lucht gesprongen na de uitslag van de week ervoor, en kwamen niet verder dan 'prima zo'. Maar de volgende dag bleek opnieuw dat niets is wat het lijkt. In ieder geval zonder harde gegevens van een specialist.
Koos maakte een wandelingetje met de hond (ik bedoel natuurlijk dé hond, onze nieuwste aanwinst!) rond half 7, net voor etenstijd. Bij binnenkomst zei Koos 'ik ben gebeld'. Druk aan het kokkerellen keek ik vragend naar Koos en probeerde ik van zijn gezicht af te lezen wat er gezegd was. Waar ik een glimlach verwachte en 'het is goed' bleef dat allemaal uit. Zijn blik bleef serieus en het woordje niet werd toegevoegd: 'het is niet goed'.
Verbijsterend.
Koos vertelde dat er naast de tumor achter zijn borstbeen die in september is bestraald nieuwe tumorgroei is geconstateerd. Schouders naar beneden, een grote puf... De hele kermis gaat weer beginnen. Wachten. Praten. Wachten. Behandeling. Wachten. Scan. Wachten. Uitslag. En dan moet je maar hopen dat die toekomstbestendig is.
Wat. Een. Domper.
Nu is het afwachten op het behandelplan. De artsen gaan het bespreken in een collegiaal overleg. Alles op maat, want er bestaat geen boekje voor dit traject. We weten nog niet wanneer er meer bekend is, maar wanneer het zo is vermeld ik het in een blog.
Zo, plons! Even knetterhard van die surfplank uit de vorige blog afgegleden. We klimmen er weer op. Dit weekend zijn we met de jongens én hond lekker weg geweest. Heerlijk door het bos gebanjerd. Dat is wat we nu kunnen doen: het wachten aangenaam maken.
Bij God is alles mogelijk.
Mattheus 19:56
Hartelijke groeten uit een hoopvol hart,
Koos en Charlotte
Inmiddels zijn wij wijzer geworden over het vervolg van Koos zijn melanoom-traject. En we kunnen het zelf bijna niet geloven, maar er blijkt toch weer een staartje aan dit proces. Nou ja, intussen mogen we het toch wel een 'staart' noemen vind ik. Woensdag 3 januari reden wij met goede hoop en gepaste angst richting het AvL. De uren voorafgaand aan dit bezoek rees met name bij Koos de vertwijfeling over wat de uitslag zou zijn.
De laatste keren waren deze gesprekken in recordtijd afgelopen en deze keer een nieuw record voor onze arts: in 4 en een halve minuut stonden wij weer in de wachtruimte. Ons gesprek was 20 minuten later begonnen en ik vraag mij af hoe deze beste man zo kan uitlopen met zijn gesprekken. Misschien moeten we volgende keer gewapend met een vragenlijst, pen en papier ons gespreksmoment beter benutten. Zou dat het geheim zijn? Hoe dan ook, wij waren in no-time bijgepraat. Om ons gerust te stellen vertelde de arts ons direct met een enthousiaste lach dat de scan er goed uit zag. Hij liet op het scherm de scan van vorige keer en deze keer naast elkaar zien en scrolde er doorheen aangevende dat dit een prachtig resultaat was. De eerder vergrote tumor achter het borstbeen was minimaal, eigenlijk waren er alleen nog resten te zien. Wat wil een mens nog meer? Deze mensen niets!
Maar... vanwege de feestdagen had de specialist de scan nog niet beoordeeld. Dit zou komende week gebeuren en een week later zou de arts bellen met de officiële uitslag. Formaliteitje. Als trouwe aanhangers van onze arts verwachtten wij dat hij genoeg kennis en ervaring had om deze scan ook te kunnen beoordelen. Nou mensen, radiologie is toch echt een ander specialisme dan oncologie.
Blijkbaar.
Op de afgesproken dag werd er niet gebeld. Voor mij een bevestiging dat er vast niets belangrijks was en de arts het te druk had gehad om contact te leggen. Voor Koos werd zijn eerdere argwaan groter. We hadden al geen gat in de lucht gesprongen na de uitslag van de week ervoor, en kwamen niet verder dan 'prima zo'. Maar de volgende dag bleek opnieuw dat niets is wat het lijkt. In ieder geval zonder harde gegevens van een specialist.
Koos maakte een wandelingetje met de hond (ik bedoel natuurlijk dé hond, onze nieuwste aanwinst!) rond half 7, net voor etenstijd. Bij binnenkomst zei Koos 'ik ben gebeld'. Druk aan het kokkerellen keek ik vragend naar Koos en probeerde ik van zijn gezicht af te lezen wat er gezegd was. Waar ik een glimlach verwachte en 'het is goed' bleef dat allemaal uit. Zijn blik bleef serieus en het woordje niet werd toegevoegd: 'het is niet goed'.
Verbijsterend.
Koos vertelde dat er naast de tumor achter zijn borstbeen die in september is bestraald nieuwe tumorgroei is geconstateerd. Schouders naar beneden, een grote puf... De hele kermis gaat weer beginnen. Wachten. Praten. Wachten. Behandeling. Wachten. Scan. Wachten. Uitslag. En dan moet je maar hopen dat die toekomstbestendig is.
Wat. Een. Domper.
Nu is het afwachten op het behandelplan. De artsen gaan het bespreken in een collegiaal overleg. Alles op maat, want er bestaat geen boekje voor dit traject. We weten nog niet wanneer er meer bekend is, maar wanneer het zo is vermeld ik het in een blog.
Zo, plons! Even knetterhard van die surfplank uit de vorige blog afgegleden. We klimmen er weer op. Dit weekend zijn we met de jongens én hond lekker weg geweest. Heerlijk door het bos gebanjerd. Dat is wat we nu kunnen doen: het wachten aangenaam maken.
Bij God is alles mogelijk.
Mattheus 19:56
Hartelijke groeten uit een hoopvol hart,
Koos en Charlotte
O, wat een gedoe toch!
BeantwoordenVerwijderenJe hebt het weer 'mooi' in woorden gevat met jullie emoties....maar jullie moeten er weer mee dealen. Onzekerheid, onrust ook binnen jullie gezin... Het is een blijvende zorg. We leven met jullie mee en bidden dat jullie de kracht krijgen die nodig is....
Sterkte!
Liefs GerSt
Beste Koos en Charlotte,
BeantwoordenVerwijderenHelaas herkenbaar verhaal. Artsen zijn te druk en bereiden hun werk slecht voor. Ik vergelijk het met het feit dat wanneer je tot een rolstoel veroordeeld bent je eerst het slechtste model krijgt en pas wanneer je klachten blijft houden gaan ze hun best doen. Hopelijk is het vervolgtraject zorgvuldiger. Niet te lief zijn dan word je het bos ingestuurd, dat is niet goed als je van de zee houdt. Sterkte en Gods zegen voor jullie allemaal.
Groet Gert Heemskerk