Beste lezer,
Na bijna twee maanden geen blog rijst de vraag: hoe is het nu eigenlijk bij de familie Jonker? Feitelijk gezien gaat het prima. Koos krijgt nog steeds om de drie weken bloedcontroles en nieuwe medicatie via het infuus in het AvL. De bloedwaardes zien er elke keer prima uit. Rondom oud en nieuw krijgt Koos opnieuw een ct-scan en begin januari verwachten we daar de uitslag van. Als alles er dan goed uit ziet, zal de medicatie gepauzeerd worden. Mooier vooruitzicht dan we hadden durven hopen. Ondertussen lopen we elke dag braaf en vaak zelfs met plezier al onze sociale en werkafspraken af.
Teruglezend in de vorige blog zie ik dat in oktober het plan was om te gaan bijkomen. Dat klonk heerlijk. Toen wisten we nog niet wat we nu weten: bijkomen kost heel-veel-energie. Energie die we nodig hebben om goed na te kunnen denken, die zorgt dat we aardig zijn en blijven voor elkaar... Al met al is het bijkomen een heel proces geworden. Met hoogtepunten en dieptepunten. En we zitten er middenin. Inmiddels begint het aftellen richting de komende scan ook weer in ons hoofd en hart ruimte te eisen. Verdriet, boosheid, dankbaarheid, blijdschap en frustratie passeren de revue. Gedreven door angst en hoop.
Wanneer je in een moeilijke periode van je leven bent beland, voelt het leven ineens heel anders aan. Wat en wie doet er nu eigenlijk toe? Een mooie gelegenheid om de balans op te maken. Maar je kunt je problemen en daarmee gepaarde emoties niet in een keer opruimen. Dat heeft tijd nodig. In ons geval stuiven de emoties onder de oppervlakte en zoeken ze een weg naar buiten. We laten ze (on)genuanceerd passeren.
In elk jaargetijde zie ik hier in Katwijk mensen lopen met een surfplank onder de arm. Op weg naar de zee. Op zoek naar de beste golven. Het lijkt mij heerlijk om als een vrije vogel op een plank over de golven te roetsjen. Ook in het leven kom je golven tegen. En in plaats van te lopen over het water kun je natuurlijk ook... surfen!
Hartelijke groet,
Koos en Charlotte
Na bijna twee maanden geen blog rijst de vraag: hoe is het nu eigenlijk bij de familie Jonker? Feitelijk gezien gaat het prima. Koos krijgt nog steeds om de drie weken bloedcontroles en nieuwe medicatie via het infuus in het AvL. De bloedwaardes zien er elke keer prima uit. Rondom oud en nieuw krijgt Koos opnieuw een ct-scan en begin januari verwachten we daar de uitslag van. Als alles er dan goed uit ziet, zal de medicatie gepauzeerd worden. Mooier vooruitzicht dan we hadden durven hopen. Ondertussen lopen we elke dag braaf en vaak zelfs met plezier al onze sociale en werkafspraken af.
Teruglezend in de vorige blog zie ik dat in oktober het plan was om te gaan bijkomen. Dat klonk heerlijk. Toen wisten we nog niet wat we nu weten: bijkomen kost heel-veel-energie. Energie die we nodig hebben om goed na te kunnen denken, die zorgt dat we aardig zijn en blijven voor elkaar... Al met al is het bijkomen een heel proces geworden. Met hoogtepunten en dieptepunten. En we zitten er middenin. Inmiddels begint het aftellen richting de komende scan ook weer in ons hoofd en hart ruimte te eisen. Verdriet, boosheid, dankbaarheid, blijdschap en frustratie passeren de revue. Gedreven door angst en hoop.
Wanneer je in een moeilijke periode van je leven bent beland, voelt het leven ineens heel anders aan. Wat en wie doet er nu eigenlijk toe? Een mooie gelegenheid om de balans op te maken. Maar je kunt je problemen en daarmee gepaarde emoties niet in een keer opruimen. Dat heeft tijd nodig. In ons geval stuiven de emoties onder de oppervlakte en zoeken ze een weg naar buiten. We laten ze (on)genuanceerd passeren.
In elk jaargetijde zie ik hier in Katwijk mensen lopen met een surfplank onder de arm. Op weg naar de zee. Op zoek naar de beste golven. Het lijkt mij heerlijk om als een vrije vogel op een plank over de golven te roetsjen. Ook in het leven kom je golven tegen. En in plaats van te lopen over het water kun je natuurlijk ook... surfen!
Hoe zou het zijn als je over de golven van het leven heen kunt surfen? De dreigende zee veilig onder je plank. Jij als held erbovenop. Met je neus in de wind. Je moet het wel leren. Het kost tijd, energie en oefening. Soms heb je hulp nodig. Een cursus kan handig zijn. En je moet je heldhaftige kant laten zien, want surfen eist moed. Er is keuze. God kan je laten lopen over het water. Maar je mag vast ook surfen! En dat brengt een hoop lol, adrenaline en avontuurlijke momenten met zich mee. Tegenslagen kunnen koud, ijskoud zijn. Maar hé, jij bent een surfer. Dus je verzamelt je krachten en klimt weer op die plank. God geeft je een zetje de goede kant op en gaan!
Wij zijn ontzettend dankbaar dat wij weten dat we een God hebben die ons ziet en voor ons zorgt. Die ons zelf gemaakt heeft. Die nooit loslaat wat Zijn hand begon. Hij kijkt verder dan het leven op aarde. Houd vol. Geniet van de momenten. Bid met open hart en laat je leiden (over de golven).
We wensen je een decembermaand toe vol nieuwe mooie herinneringen.
We wensen je een decembermaand toe vol nieuwe mooie herinneringen.
Hartelijke groet,
Koos en Charlotte
Reacties
Een reactie posten