Lieve mensen,
Vandaag zetten wij weer een stapje vooruit! We hebben een gesprek gehad met onze behandelend arts en de bestralingen hebben ervoor gezorgd dat de vergrote tumor op retour is. De overige tumoren houden zich rustig. Ze zijn niet te traceren of hebben de grootte van een speldenknop. Bijna terug op schema!
We hebben een uitje naar Amsterdam erop zitten van 2,5 uur. Daarvan hebben we nog geen 10 minuten bij de arts aan tafel gezeten. Waarvan we 5 minuten hebben geluisterd naar het tikken van zijn toetsenbord. De arts was kort, duidelijk, in lijn met eerdere informatie. En Koos was ook kort: hij voelt zich goed. Niet meer en niet minder. En eigenlijk hadden we ook geen behoefte aan meer gesprek. Stilte kan fijn zijn. Wij haalden een paar minuten opgelucht adem. De arts had de rust om mooie woorden te formuleren in zijn vastlegging. Ik zeg win-win. En dat we 25 minuten langer moesten wachten omdat de patiënt voor ons niet was aangemeld en de arts in plaats van ons eerst hem meenam. So be it. En dat we op de terugweg in de file stonden. So be it. Voor een gesprek van een paar minuten. So be it. En dat het wegrestaurant verbouwd werd en we tussen de bouwmaterialen aan onze avondhap zaten met plastic borden en bestek. So be it. En dat we het flesje rode wijn toch maar teruglegden omdat er alleen maar plastic frisbekers beschikbaar waren vanwege diezelfde verbouwing. So be it. We hebben goed nieuws te pakken!
Na al het pootje haken van de afgelopen maanden zijn we behoorlijk uitgeput. We weten graag waar we aan toe zijn. Vervolgens kunnen we ons leven aanpassen aan de vooruitzichten. Maar dit wisselde met enige regelmaat. Van enkele maanden tot tientallen jaren. Net weer opgestaan, werden we toch getackeld. Dat vergt aanpassing in het denken, emotioneel gezien én praktisch. En in volle uitersten. Van het zoeken naar woorden voor afscheidsbrieven tot een maand later weer alledaags gekibbel om niets. Het gestel raakt in de war. Er komen dagen voorbij dat iedereen op de aardbol wel malloot lijkt. Aan het einde van de dag vraag je je vervolgens af of je zelf misschien de malloot van het stuk bent.
En dan mogen we nu uitblazen. Weer opkrabbelen. En dat gaan we doen!
Vandaag zetten wij weer een stapje vooruit! We hebben een gesprek gehad met onze behandelend arts en de bestralingen hebben ervoor gezorgd dat de vergrote tumor op retour is. De overige tumoren houden zich rustig. Ze zijn niet te traceren of hebben de grootte van een speldenknop. Bijna terug op schema!
We hebben een uitje naar Amsterdam erop zitten van 2,5 uur. Daarvan hebben we nog geen 10 minuten bij de arts aan tafel gezeten. Waarvan we 5 minuten hebben geluisterd naar het tikken van zijn toetsenbord. De arts was kort, duidelijk, in lijn met eerdere informatie. En Koos was ook kort: hij voelt zich goed. Niet meer en niet minder. En eigenlijk hadden we ook geen behoefte aan meer gesprek. Stilte kan fijn zijn. Wij haalden een paar minuten opgelucht adem. De arts had de rust om mooie woorden te formuleren in zijn vastlegging. Ik zeg win-win. En dat we 25 minuten langer moesten wachten omdat de patiënt voor ons niet was aangemeld en de arts in plaats van ons eerst hem meenam. So be it. En dat we op de terugweg in de file stonden. So be it. Voor een gesprek van een paar minuten. So be it. En dat het wegrestaurant verbouwd werd en we tussen de bouwmaterialen aan onze avondhap zaten met plastic borden en bestek. So be it. En dat we het flesje rode wijn toch maar teruglegden omdat er alleen maar plastic frisbekers beschikbaar waren vanwege diezelfde verbouwing. So be it. We hebben goed nieuws te pakken!
Na al het pootje haken van de afgelopen maanden zijn we behoorlijk uitgeput. We weten graag waar we aan toe zijn. Vervolgens kunnen we ons leven aanpassen aan de vooruitzichten. Maar dit wisselde met enige regelmaat. Van enkele maanden tot tientallen jaren. Net weer opgestaan, werden we toch getackeld. Dat vergt aanpassing in het denken, emotioneel gezien én praktisch. En in volle uitersten. Van het zoeken naar woorden voor afscheidsbrieven tot een maand later weer alledaags gekibbel om niets. Het gestel raakt in de war. Er komen dagen voorbij dat iedereen op de aardbol wel malloot lijkt. Aan het einde van de dag vraag je je vervolgens af of je zelf misschien de malloot van het stuk bent.
En dan mogen we nu uitblazen. Weer opkrabbelen. En dat gaan we doen!
Beste Koos en Charlotte,
BeantwoordenVerwijderenDat is mooi nieuws, blijf bidden en nog vele mooie jaren samen.
Groet
Gert Heemskerk
Beste Koos en Charlotte,
BeantwoordenVerwijderenWat fijn om weer wat goed nieuws te mogen lezen.
Heel veel sterkte.
Wij denken veel aan jullie en zullen voor jullie bidden.
Groet,
Hugo & Angela + Juda (en sinds 16 oktober) + Adam