Afwachten

Vrijdagochtend heeft Koos zijn laatste bestraling gehad. In totaal 5 bestralingen met een hogere dosis. Ieder behandelmoment begon met het recht leggen van Koos in de juiste positie. 'Als een homp vlees' (aldus Koos) werd hij met duwen en trekken in de juiste positie gebracht. Vervolgens werd er een scan gemaakt om te kijken of de tumor op de juiste plek te vinden was. Dit bleek nog niet zo vanzelfsprekend. Tijdens de voorbereiding voor de eerste bestraling bleek de tumor opgeschoven te zijn, richting z'n hart. Doordat de tumor in het bindweefsel zit is deze speling waarschijnlijk mogelijk. De arts werd erbij gehaald om te bepalen of het veilig was om toch te bestralen. Dit bleek gelukkig het geval. Het was een drukke bedoeling. Naast twee medewerkers die de bestraling begeleidden, waren er ook twee medewerkers van het naastgelegen Slotervaart ziekenhuis om Koos zijn hart in de gaten te houden. Koos heeft een ICD-kastje, deze werd uit voorzorg uitgezet en vervolgens hielden ze nauw in de gaten of de bestraling geen problemen gaf. En zo werden alle behandelmomenten netjes afgewerkt. Koos was deze twee weken grotendeels thuis van zijn werk en kon zich tussendoor goed ontspannen. De bestralingsmomenten vielen mee en Koos had geen last van bijwerkingen.
En nu is het klaar.
De komende weken zullen we moeten afwachten wat de bestralingen in combinatie met de immuuntherapie gaan doen voor deze specifieke tumor in Koos zijn lichaam. De Pembroluzimab (immuuntherapie) blijft hij nog steeds om de 3 weken via het infuus binnenkrijgen, om hopelijk deze en andere tumoren verder uit te schakelen dan wel te bedwingen. Inmiddels heeft Koos hier al 13 infusies van binnengekregen. Begin oktober staat een scan gepland waar mogelijk al resultaat te zien is. De radiotherapeut gaf echter aan dat ze pas na 2 á 3 maanden kunnen zeggen of de bestraling echt het gewenste effect heeft.
Ondertussen leven we weer verder, zoals we de afgelopen twee jaar steeds weer hebben gedaan. Werk en thuis lijken twee werelden. De vakantie is voorbij, de jongens zijn weer naar school. Ik ben het schooljaar begonnen als juf van groep 3/4. Prachtig werk om te doen. De derde week staat alweer voor de deur, vol met plannen. En dat staat in contrast met ons leven thuis. Het voelt alsof de ziekte van Koos als een onheilspellende bubbel om ons heen zweeft en ons op de plaats houdt. We worden er telkens weer ingezogen om gedwee alles over ons heen te laten komen. Een strijd is het niet. Het is meer meedeinen over de golven, die zo onvoorspelbaar zijn. Soms vraag ik mij wel eens af of je je hoofd altijd boven water kunt houden. Hoe vaak kunnen we een woeste waterpartij al deinend verwerken? Dat heb ik bij diplomazwemmen nooit geoefend. Een direct daarop volgende vraag is of het nodig is zelf je hoofd boven water te kunnen houden. We zijn gezegend met het kennen van God, als Vader, Jezus en Heilige Geest. Geloven we écht dat Hij almachtig is? Dat Hij altijd voor ons klaarstaat om ons te dragen als we Hem daarom vragen? Eerlijk? We hebben geen twijfels over Gods aanwezigheid. Maar het is soms best moeilijk om God iedere keer om kracht en genezing te vragen. En dan zijn we zo dankbaar voor al het gebed om ons heen. Alle bidders die alleen of in groepen samenkomen en Koos opdragen aan onze Vader in de Hemel. Dit gebed mist zijn uitwerking niet. We voelen ons er afhankelijk van. Wilt u, wil jij, blijven bidden voor Koos en ons gezin? Hartelijk dank!

Koos en Charlotte

PS 1: Ik hou van water, specifiek de zee. Om naar te kijken dan vooral, zwemmen alleen als het echt warm is. Vandaar de vergelijking met water in de blogs vermoed ik ;)

PS 2: Onderstaand lied overspoelde ons twee jaar geleden met hoop en kracht. Nu hebben we nog steeds momenten dat we dit lied hard meezingen. Een inspirerende tekst en sterke melodie!
Lopen op het Water