Lieve mensen,
De zomer heeft al met veel warme geniet-momenten z'n intrede gedaan. De lange broeken lekker achterin de kast en korte vooraan. T-shirtjes, zwembroeken en jurkjes kleuren de wasmand weer met plezier en de barbecue krijgt de nodige opwarmertjes. We hebben onze vakantie uitgekiend tussen twee kuren van Koos door. Prima te doen. Met de laatste scanuitslagen werd de vakantieplanning redelijk vanouds en leek de onwerkelijkheid van de afgelopen maanden overwonnen. Rustig vaarwater.
Terwijl we ons voorzichtig bedachten dat het gewoon weer gewoon werd blijkt niets minder waar. Tijdens de vorige ziekenhuisdag kreeg Koos te horen dat de eerdere scanuitslagen nog een staartje hadden. De ziekenhuisdag daarvoor hoorden we alleen maar vreugdebelletjes rinkelen. Nu was het zo dat de scan toen nog niet uitgebreid beoordeeld was door de radioloog. De arts had dat aangegeven, maar dat leek formaliteit. De radioloog had inmiddels zijn expertise losgelaten op de scan en bemerkte dat er een plekje is die zich niet aan de afspraak houdt. In tegenstelling tot krimpen groeit deze. Het plekje bevindt zich in het bindweefsel achter Koos zijn borstbeen. De grote vraag is: wat is dit?
De arts liet er geen gras over groeien en afgelopen maandag kreeg Koos een vervroegde scan. Woensdag stond er een ziekenhuisdag gepland. Helaas was de uitslag nog niet bekend. Wel leek de arts wat terughoudend. Of verbeeldden we ons dat? In tegenstelling tot de vorige keer deed de arts nu geen uitspraken en scrolde ze niet met ons relaxt door de scans heen om er wijs uit te worden. Begrijpelijk. Maar wel irritant. Want eerlijk is eerlijk, de alarmbellen gaan toch weer rinkelen. Nu is er natuurlijk niet veel nodig om ze te laten rinkelen, maar dat gerinkel geeft onrust tot het moment dat de alarmbellen weer zijn uitgezet. Als de arts het ook alarmbellen noemt en elk woord van de arts meeweegt, gaan we dat ongewild plussen. En dan is dat rustige vaarwater ineens weer wilder in een oogwenk. Zouden het gewoon wat tijdelijke golven zijn van een voorbij scheurend speedbootje? Of zijn het voorlopers van een compleet vrachtschip? Maakt dat eigenlijk uit? Voor dit moment niet. Golven zijn golven. We proberen rustig mee te deinen en hopen dat we straks weer op een fijn rustig water uitkomen.
Gisteren werd Koos gebeld door de arts. Vanwege onze geplande vakantie probeerde ze de uitslag te vervroegen, aangezien er eigenlijk 5 werkdagen voor staat. Onze ervaring is dat je in zulke gevallen geduldig moet zijn in het wachten. De artsen hebben vaak een volle agenda en zo'n tussenkomende belafspraak wordt er dan achteraan geplakt. Eerder zijn we eens half 9 's avonds gebeld. Gisteren werd het half 6. De arts vertelde dat de scan het zorgwekkende beeld opnieuw bevestigd. Het plekje achter Koos zijn borstbeen groeit gestaag door. De overige tumoren zijn opnieuw geslonken. Dat is heel fijn, maar er hoeft er maar ééntje niet mee te doen om de boel te saboteren. Elke week hebben de artsen een gezamenlijk overleg waar kennis en expertise gedeeld wordt over bijzondere casussen. De arts zal Koos zijn situatie hier bespreken en hierna een plan de campagne maken. Er zal een biopt genomen worden om deze te kunnen vergelijken met een eerder genomen biopt. Dan is te zien of het een tumor is van dezelfde orde als de rest, een andersoortige tumor of iets anders. Vervolgens kan er voorgesteld worden wat de beste behandeling is. Alles is mogelijk.
Daar zitten we dan weer mooi mee. Angstige en hoopvolle gevoelens wisselen elkaar af. We houden vertrouwen in een goede afloop, maar de periode die we nu weer in gaan is gevuld met wachten op uitslagen, ziekenhuisbezoeken, gesprekken. Daar waren we eigenlijk wel klaar mee.
De timing is overigens ook noemenswaardig. Opnieuw voor een vakantie. Dat brengt een dompertje die we ook meenemen op vakantie. Maar we proberen het dompertje zoveel mogelijk in de koffer te laten. We gaan genieten van Normandië.
Hartelijke groet,
Koos en Charlotte
De zomer heeft al met veel warme geniet-momenten z'n intrede gedaan. De lange broeken lekker achterin de kast en korte vooraan. T-shirtjes, zwembroeken en jurkjes kleuren de wasmand weer met plezier en de barbecue krijgt de nodige opwarmertjes. We hebben onze vakantie uitgekiend tussen twee kuren van Koos door. Prima te doen. Met de laatste scanuitslagen werd de vakantieplanning redelijk vanouds en leek de onwerkelijkheid van de afgelopen maanden overwonnen. Rustig vaarwater.
Terwijl we ons voorzichtig bedachten dat het gewoon weer gewoon werd blijkt niets minder waar. Tijdens de vorige ziekenhuisdag kreeg Koos te horen dat de eerdere scanuitslagen nog een staartje hadden. De ziekenhuisdag daarvoor hoorden we alleen maar vreugdebelletjes rinkelen. Nu was het zo dat de scan toen nog niet uitgebreid beoordeeld was door de radioloog. De arts had dat aangegeven, maar dat leek formaliteit. De radioloog had inmiddels zijn expertise losgelaten op de scan en bemerkte dat er een plekje is die zich niet aan de afspraak houdt. In tegenstelling tot krimpen groeit deze. Het plekje bevindt zich in het bindweefsel achter Koos zijn borstbeen. De grote vraag is: wat is dit?
De arts liet er geen gras over groeien en afgelopen maandag kreeg Koos een vervroegde scan. Woensdag stond er een ziekenhuisdag gepland. Helaas was de uitslag nog niet bekend. Wel leek de arts wat terughoudend. Of verbeeldden we ons dat? In tegenstelling tot de vorige keer deed de arts nu geen uitspraken en scrolde ze niet met ons relaxt door de scans heen om er wijs uit te worden. Begrijpelijk. Maar wel irritant. Want eerlijk is eerlijk, de alarmbellen gaan toch weer rinkelen. Nu is er natuurlijk niet veel nodig om ze te laten rinkelen, maar dat gerinkel geeft onrust tot het moment dat de alarmbellen weer zijn uitgezet. Als de arts het ook alarmbellen noemt en elk woord van de arts meeweegt, gaan we dat ongewild plussen. En dan is dat rustige vaarwater ineens weer wilder in een oogwenk. Zouden het gewoon wat tijdelijke golven zijn van een voorbij scheurend speedbootje? Of zijn het voorlopers van een compleet vrachtschip? Maakt dat eigenlijk uit? Voor dit moment niet. Golven zijn golven. We proberen rustig mee te deinen en hopen dat we straks weer op een fijn rustig water uitkomen.
Gisteren werd Koos gebeld door de arts. Vanwege onze geplande vakantie probeerde ze de uitslag te vervroegen, aangezien er eigenlijk 5 werkdagen voor staat. Onze ervaring is dat je in zulke gevallen geduldig moet zijn in het wachten. De artsen hebben vaak een volle agenda en zo'n tussenkomende belafspraak wordt er dan achteraan geplakt. Eerder zijn we eens half 9 's avonds gebeld. Gisteren werd het half 6. De arts vertelde dat de scan het zorgwekkende beeld opnieuw bevestigd. Het plekje achter Koos zijn borstbeen groeit gestaag door. De overige tumoren zijn opnieuw geslonken. Dat is heel fijn, maar er hoeft er maar ééntje niet mee te doen om de boel te saboteren. Elke week hebben de artsen een gezamenlijk overleg waar kennis en expertise gedeeld wordt over bijzondere casussen. De arts zal Koos zijn situatie hier bespreken en hierna een plan de campagne maken. Er zal een biopt genomen worden om deze te kunnen vergelijken met een eerder genomen biopt. Dan is te zien of het een tumor is van dezelfde orde als de rest, een andersoortige tumor of iets anders. Vervolgens kan er voorgesteld worden wat de beste behandeling is. Alles is mogelijk.
Daar zitten we dan weer mooi mee. Angstige en hoopvolle gevoelens wisselen elkaar af. We houden vertrouwen in een goede afloop, maar de periode die we nu weer in gaan is gevuld met wachten op uitslagen, ziekenhuisbezoeken, gesprekken. Daar waren we eigenlijk wel klaar mee.
De timing is overigens ook noemenswaardig. Opnieuw voor een vakantie. Dat brengt een dompertje die we ook meenemen op vakantie. Maar we proberen het dompertje zoveel mogelijk in de koffer te laten. We gaan genieten van Normandië.
Hartelijke groet,
Koos en Charlotte
Reacties
Een reactie posten