Lieve mensen,
Afgelopen vrijdag kreeg Koos opnieuw een scan. Hier kregen we gisteren de uitslag van. Na de vorige scan waren onze verwachtingen hooggespannen. Zou de ingezette genezing doorgezet hebben? Koos voelt zich goed, als dat enige graadmeter zou kunnen zijn.
En ja! Het bleek geweldig! Op het scherm werden de scans naast elkaar gezet en het was zoeken naar tumoren. Er was minimale activiteit te zien. Bij sommige plekjes zou je met 'vrije verbeelding' nog wat resten herkennen, maar objectief gezien was er vrijwel niets opmerkelijks waar te nemen. Een enkele plek kon nog benoemd worden als tumor. De arts gaf aan dat hij op de volgende scan over 3 maanden volledige remissie verwacht. Oftewel: een schone scan. En dan kunnen we denken aan een pauze, zei hij. Pauze?! Dat betekent stoppen met immuuntherapie.
Dat is nog eens fantastisch nieuws. Resumé: eind december horen we dat Koos uitzaaiingen van melanoomkanker in zijn longen, botten en weke delen heeft. Flinke foute boel! We voelen ons behoorlijk gedesoriënteerd. Als we de tabellen mogen geloven is het einde van het leven op aarde voor Koos in zicht. In het ziekenhuis worden allerlei onderzoeken gedaan. Daaruit blijkt dat Koos zijn lichaam in goede conditie is en dat zijn bloedwaardes vertellen dat zijn lichaam al werkt aan de vernietiging van de kankercellen. De artsen geven aan dat ze resultaat boeken met immuuntherapie, 40% kans dat het bij Koos beterschap geeft. We storten ons in alternatieve behandeling met cannabisolie, verdieping in juiste voeding en vooral gebed. Als God regeert, en dat doet Hij, dan zal Hij hier uitkomst bieden. Gek genoeg hebben we in eerste instantie geen eens hoop op leven hier op aarde. Maar wel in Gods voorzienigheid door alle gebrokenheid heen.
In januari volgt een nieuwe scan. De tumoren zijn gegroeid en geadviseerd wordt om niet te lang te wachten met de gezinsvakanties die we nog willen ondernemen. Vlak daarna start Koos met immuuntherapie. Na 1 kuur volgt volgens protocol een biopt en scan. Ons wordt verzekerd dat het geregeld voorkomt dat de tumoren gegroeid zijn, maar dit betekent nog niets voor het verdere verloop. Deze ziekenhuisdag zijn we getuigen van een wonder. Zelfs de radioloog weet niet wat hij meemaakt. De tumoren zijn zo ontzettend geslonken. Dit moet door een wondermiddel komen, zijn zijn woorden. Verbouwereerd, voorzichting opgelucht en blij keren we huiswaarts.
En zie nu waar we staan, waar Koos staat. We hebben er nog geen juiste woorden voor.
Gisteren was ik op een begrafenis. Een moeder van twee jonge kinderen is overleden aan de gevolgen van kanker. Een prachtige en sterke vrouw, kind van God. Hartverscheurend. Wij hebben het uiteindelijk niet zelf in de hand. We leveren ons over aan God, vertrouwend dat Hij weet wat Hij doet. Ook al snappen we er niets van. Zo'n dag als gisteren waar twee uitersten samenvallen geeft bij mij kortsluiting.
Ondertussen staat onze agenda deze week gewoon vol. We zijn het eens dat we deze uitslag moeten vieren. Met elkaar, met onze drie jongens. We houden van vieren, liever groots dan klein. Maar ja, wanneer? Onder schooltijd is geen optie, onder werkafspraken ook niet, dan misschien ipv de voetbalwedstrijd van Noah, of de moeder-/vaderdagavond op school, de voorbereidingen voor de jeugdavond in de kerk, de afronding van de opleiding in Gouda, het partijtje, het feestje, het opwekkingsweekend.. We hebben nu besloten dat we via de app gaan bespreken waar we de viering gaan inpassen. Want een van ons komt altijd wel met een passende oplossing, maar dat moet even sudderen. Kijk, ik krijg nu juist een appje van Koos: '15.15 bij de sloep?' Joehoe, ik zet de champagne vast koud!
Afgelopen vrijdag kreeg Koos opnieuw een scan. Hier kregen we gisteren de uitslag van. Na de vorige scan waren onze verwachtingen hooggespannen. Zou de ingezette genezing doorgezet hebben? Koos voelt zich goed, als dat enige graadmeter zou kunnen zijn.
En ja! Het bleek geweldig! Op het scherm werden de scans naast elkaar gezet en het was zoeken naar tumoren. Er was minimale activiteit te zien. Bij sommige plekjes zou je met 'vrije verbeelding' nog wat resten herkennen, maar objectief gezien was er vrijwel niets opmerkelijks waar te nemen. Een enkele plek kon nog benoemd worden als tumor. De arts gaf aan dat hij op de volgende scan over 3 maanden volledige remissie verwacht. Oftewel: een schone scan. En dan kunnen we denken aan een pauze, zei hij. Pauze?! Dat betekent stoppen met immuuntherapie.
Dat is nog eens fantastisch nieuws. Resumé: eind december horen we dat Koos uitzaaiingen van melanoomkanker in zijn longen, botten en weke delen heeft. Flinke foute boel! We voelen ons behoorlijk gedesoriënteerd. Als we de tabellen mogen geloven is het einde van het leven op aarde voor Koos in zicht. In het ziekenhuis worden allerlei onderzoeken gedaan. Daaruit blijkt dat Koos zijn lichaam in goede conditie is en dat zijn bloedwaardes vertellen dat zijn lichaam al werkt aan de vernietiging van de kankercellen. De artsen geven aan dat ze resultaat boeken met immuuntherapie, 40% kans dat het bij Koos beterschap geeft. We storten ons in alternatieve behandeling met cannabisolie, verdieping in juiste voeding en vooral gebed. Als God regeert, en dat doet Hij, dan zal Hij hier uitkomst bieden. Gek genoeg hebben we in eerste instantie geen eens hoop op leven hier op aarde. Maar wel in Gods voorzienigheid door alle gebrokenheid heen.
In januari volgt een nieuwe scan. De tumoren zijn gegroeid en geadviseerd wordt om niet te lang te wachten met de gezinsvakanties die we nog willen ondernemen. Vlak daarna start Koos met immuuntherapie. Na 1 kuur volgt volgens protocol een biopt en scan. Ons wordt verzekerd dat het geregeld voorkomt dat de tumoren gegroeid zijn, maar dit betekent nog niets voor het verdere verloop. Deze ziekenhuisdag zijn we getuigen van een wonder. Zelfs de radioloog weet niet wat hij meemaakt. De tumoren zijn zo ontzettend geslonken. Dit moet door een wondermiddel komen, zijn zijn woorden. Verbouwereerd, voorzichting opgelucht en blij keren we huiswaarts.
En zie nu waar we staan, waar Koos staat. We hebben er nog geen juiste woorden voor.
Gisteren was ik op een begrafenis. Een moeder van twee jonge kinderen is overleden aan de gevolgen van kanker. Een prachtige en sterke vrouw, kind van God. Hartverscheurend. Wij hebben het uiteindelijk niet zelf in de hand. We leveren ons over aan God, vertrouwend dat Hij weet wat Hij doet. Ook al snappen we er niets van. Zo'n dag als gisteren waar twee uitersten samenvallen geeft bij mij kortsluiting.
Ondertussen staat onze agenda deze week gewoon vol. We zijn het eens dat we deze uitslag moeten vieren. Met elkaar, met onze drie jongens. We houden van vieren, liever groots dan klein. Maar ja, wanneer? Onder schooltijd is geen optie, onder werkafspraken ook niet, dan misschien ipv de voetbalwedstrijd van Noah, of de moeder-/vaderdagavond op school, de voorbereidingen voor de jeugdavond in de kerk, de afronding van de opleiding in Gouda, het partijtje, het feestje, het opwekkingsweekend.. We hebben nu besloten dat we via de app gaan bespreken waar we de viering gaan inpassen. Want een van ons komt altijd wel met een passende oplossing, maar dat moet even sudderen. Kijk, ik krijg nu juist een appje van Koos: '15.15 bij de sloep?' Joehoe, ik zet de champagne vast koud!
Reacties
Een reactie posten