Life has hit Him

Vandaag heeft Koos zijn 5e kuur toegediend gekregen. Naast hem lag een mevrouw die haar 39e kreeg... Zo! Dat klonk wel als veel. Mevrouw (echtgenoot, moeder van een x aantal basisschoolleeftijd-kinderen begreep ik tussen de regels door) gaf aan dat ze de 52 kuren vol moest maken. Ze kwam in haar eentje, op de fiets, met een rugtasje. De verpleger peperde nog even in dat het een centenkwestie is dat ze straks moet stoppen. 'We kunnen natuurlijk niet iedereen voor altijd dit medicijn geven, dan zou het ziekenhuis overvol raken en er veel te veel medicatie uitgegeven moeten worden.' Oke... Persoonlijk vond ik het niet zo'n goed uitgekozen opmerking tegen iemand die net verteld dat ze het graag ervoor over heeft om haar tijd in het ziekenhuisbed te spenderen om zo haar immuunsysteem op scherp te houden. Gelukkig voegde de verpleger goedbedoeld toe dat ze waarschijnlijk wel weer opnieuw aan de medicatie kan beginnen mocht het terug komen. Voor chemomedicatie raakt men nogal eens resistent, maar voor immuuntherapie dacht de verpleger dat het wel goedkomt. Zijn dienst zat erop. Mevrouw moest het infuus nog even laten doorspoelen, dat mocht ze zelf even in de gaten houden. Als de teller op 80 stond, kon ze iemand oppiepen die haar afkoppelde. En dan weer op haar fietsje terug naar huis.
Het is niet bekend hoeveel kuren Koos zal krijgen. De arts gaf aan dat ze in principe minimaal een jaar aanhouden, dat is welgeteld zo'n 17 kuren. Maar net als mevrouw, zal Koos met overgave elke drie weken naar het ziekenhuis blijven komen. Tot iemand besluit dat het genoeg is geweest. En dat je weer volledig moet vertrouwen op de kwaliteiten van je eigen immuunsysteem.

Voorlopig zijn we daar nog niet. Afgelopen vrijdag heeft Koos opnieuw een CT-scan gehad. De tumoren zijn opnieuw gekrompen, al gaat het niet in zo'n rap tempo als de eerste keer te zien was. Maar de ingezette positieve ontwikkelingen gaan door in Koos zijn lichaam. En daar zijn we heel dankbaar voor!

De afgelopen dagen waren niet zo best voor Koos. Voor deze en de vorige kuur moest hij extra medicatie slikken: BRAF en MEK remmers. En dat zijn zware jongens. Tenminste, zo ervaart Koos ze. Na een dag of 3 liepen de bijwerkingen op. Zweten, rillen van de kou, misselijk, moe, heel moe, droge mond, buikpijn en flinke hoofdpijn. Uiteindelijk lag hij alleen nog maar op bed met een washandje op zijn hoofd. De vorige keer was het net zo, toen gaf de arts aan dat hij deze keer mocht stoppen als het niet ging. Maar ja.. wanneer gaat het echt niet meer? Gisteren was Koos er zo klaar mee, dat hij 's avonds de pillen niet meer geslikt heeft. Nu is de arts geen onderzoeker. Vandaag in gesprek met de onderzoeker bleek dat deze vond dat de kuur toch afgemaakt moet worden. En Koos heeft nog 1 dag (=2 dosissen) tegoed. Dus toch maar weer verder vanavond met de kuur.

Het gaat verder goed met Koos. De tumoren slinken. Als je jezelf dan zo ziek voelt worden, lijkt je lichaam te schreeuwen: stop! De onderzoeker stelde juist dat zoveel bijwerkingen top waren (nou ja, hij gebruikte niet deze bewoording, maar daar kwam het wel op neer). Dit betekent dat het immuunsysteem flink reageert! De bijwerkingen laten zien dat Koos zijn lichaam zich wel degelijk wat aantrekt van de toegevoegde medicatie. Dit pepmiddel heeft zijn lichaam uiteindelijk nodig. 'Uiteindelijk heb je straks een gouden ticket in handen', gaf de onderzoeker aan. Hij bedoelt hiermee dat het hoogst haalbare doel, optisch schoon worden en je leven weer oppakken, in het vooruitzicht ligt.

Het leven weer oppakken... Ik denk niet dat we ons leven op dit moment hebben neergelegd of dat het stilstaat. Juist niet. Maar het leven heeft een wending genomen. 'When life hits you' las ik laatst op iemands blog. Wat een treffende uitspraak. Het leven kan je zo raken dat je er heel anders in gaat staan. Dat doet mij denken aan Jezus, nu we net Pasen hebben gevierd. Jezus ging aan het kruis en stond op met Pasen. Life has hit Him! En hoe! Jezus is door een hel gegaan. Hangend aan spijkers en touwen, doornen prikkend in zijn hoofd, bloedende striemen op zijn lichaam en... in zijn geval zelfs zonder de steun van God zijn Vader. De Armen die ons dragen, die Jezus droegen, lieten hem achter in z'n uppie. Life has hit Him... God zij dank kwam het goed. En dat wist Jezus ook. Dat maakte de pijn en het verdriet niet minder. Maar hij ging door. En overwon! En wij zullen ook overwinnen! We bidden jullie allemaal toe dat jullie volhouden. Ook als je het gevoel hebt dat het leven je flink te pakken heeft. We zullen overwinnen in Jezus naam!

Hartelijke groet,

Koos en Charlotte