Beste lezer,
Vandaag kreeg Koos zijn tweede infusie. We hingen tussendoor in de wachtkamer in luierstoelen. Dat klinkt relaxt, en ergens is dat ook wel zo. Ze hebben goede stoelen geregeld hier in het AvL. Althans, een drietal luierstoelen in 'onze' wachtkamer. En vandaag hebben wij deze tot onze grote vreugde bemachtigd. De benen kunnen omhoog, rug naar achter, muziekje erbij, kartonnen bekertje bouillon, een beetje websurfen..
De dag begon hier in het AvL om 11.30u met het aanleggen van een infuus voor vandaag. Er moet voor elke infusie bloed geprikt worden om de bloedwaarden te meten. Zo kunnen ze uitsluiten of er ontstekingen van bijvoorbeeld de lever of schildklier ontstaan. Dit merk je niet direct, maar zorgt op den duur wel voor klachten. Koos kan in één arm geprikt worden (vanwege zijn verwijderde okselklieren in de andere) en de aders in zijn arm zijn het hier niet helemaal mee eens. De trukendoos werd opengetrokken en Koos kreeg eerst een heet kompres opgelegd. Vervolgens stuwband om, vuist vast-los-vast-los, tikken, kloppen, omhoog, naar beneden, nog een paar keer en ja hoor daar kwam dan toch één moedige ader met tegenzin aan de oppervlakte. Eenmaal geprikt moest deze gepikeerde ader natuurlijk ook wat buisjes bloed vullen. De afgelopen keren moest Koos 15 buisjes afstaan. Je begrijpt dat dat een hele onderneming was. Nu maar 3 buisjes, dat lukte wel. Nou ja, aanvankelijk leek het in orde. In het gesprek met de internist om 13.30u bleek dat het afgenomen bloed niet goed genoeg was. De leverwaarden waren niet te bepalen. De waarden moeten binnen de standaard vallen om een nieuwe shot pembroluzimab te kunnen krijgen. Dus.. opnieuw naar de verpleegkundige om bloed te tappen. En vervolgens liep het dagschema een beetje in de soep. Wat resulteert in inmiddels 2 uur wachten, ik bedoel rusten in deze luierstoel. En de wachtkamer is leeg. Heel leeg. Zelfs de verpleging komt met jassen en tassen langs om lekker naar huis te gaan. Ze werpen mij een meelevende glimlach toe als ze langslopen. Maar, eerder kon je lezen dat rusten het nieuwe wachten is. Wat betekent dat ik lig hier te rusten in de luierstoel met m'n benen omhoog. En Koos ligt in het bed te rusten tot het infuus wordt gestart en het medicijn, het zo gehoopte en gebeden genees!middel binnen wordt gelaten. Hopelijk staan de aders dit wel toe. En heten ze de medicatie hartelijk welkom, wijzen ze ze de goede richting op zodat ze op de plaats van bestemming flink aan de slag kunnen. Zo kunnen deze strijders de klus klaren: de foute indringers opsporen en de deur wijzen. Een enkele reis naar Tot-nooit-meer-ziens-land!
We zullen zien. De afgelopen weken gaat het goed met Koos. Laten we hopen en bidden dat dit voortzet. Nogmaals dank voor al het medeleven en gebed. Dat doet ons veel goed! Op allerlei manieren worden we bemoedigd. Zo hebben we gister een fotoshoot (in ons eigen huis!) gedaan die we ter bemoediging kado hebben gekregen van een vrijgevige fotograaf, is er een gebedsgroep gestart door een groep lieve mensen en ontvangen we dagelijks lieve, meelevende kaarten, gebed en berichtjes. Dit geeft ons geestelijke kracht, moed en vrede. Laten we voor elkaar blijven bidden.
Gods vrede zij met jullie.
Hartelijke groet,
Koos en Charlotte
ps. Infuus is inmiddels binnen en we mogen bijna naar huis (geklokt op 18.23u)
Vandaag kreeg Koos zijn tweede infusie. We hingen tussendoor in de wachtkamer in luierstoelen. Dat klinkt relaxt, en ergens is dat ook wel zo. Ze hebben goede stoelen geregeld hier in het AvL. Althans, een drietal luierstoelen in 'onze' wachtkamer. En vandaag hebben wij deze tot onze grote vreugde bemachtigd. De benen kunnen omhoog, rug naar achter, muziekje erbij, kartonnen bekertje bouillon, een beetje websurfen..
De dag begon hier in het AvL om 11.30u met het aanleggen van een infuus voor vandaag. Er moet voor elke infusie bloed geprikt worden om de bloedwaarden te meten. Zo kunnen ze uitsluiten of er ontstekingen van bijvoorbeeld de lever of schildklier ontstaan. Dit merk je niet direct, maar zorgt op den duur wel voor klachten. Koos kan in één arm geprikt worden (vanwege zijn verwijderde okselklieren in de andere) en de aders in zijn arm zijn het hier niet helemaal mee eens. De trukendoos werd opengetrokken en Koos kreeg eerst een heet kompres opgelegd. Vervolgens stuwband om, vuist vast-los-vast-los, tikken, kloppen, omhoog, naar beneden, nog een paar keer en ja hoor daar kwam dan toch één moedige ader met tegenzin aan de oppervlakte. Eenmaal geprikt moest deze gepikeerde ader natuurlijk ook wat buisjes bloed vullen. De afgelopen keren moest Koos 15 buisjes afstaan. Je begrijpt dat dat een hele onderneming was. Nu maar 3 buisjes, dat lukte wel. Nou ja, aanvankelijk leek het in orde. In het gesprek met de internist om 13.30u bleek dat het afgenomen bloed niet goed genoeg was. De leverwaarden waren niet te bepalen. De waarden moeten binnen de standaard vallen om een nieuwe shot pembroluzimab te kunnen krijgen. Dus.. opnieuw naar de verpleegkundige om bloed te tappen. En vervolgens liep het dagschema een beetje in de soep. Wat resulteert in inmiddels 2 uur wachten, ik bedoel rusten in deze luierstoel. En de wachtkamer is leeg. Heel leeg. Zelfs de verpleging komt met jassen en tassen langs om lekker naar huis te gaan. Ze werpen mij een meelevende glimlach toe als ze langslopen. Maar, eerder kon je lezen dat rusten het nieuwe wachten is. Wat betekent dat ik lig hier te rusten in de luierstoel met m'n benen omhoog. En Koos ligt in het bed te rusten tot het infuus wordt gestart en het medicijn, het zo gehoopte en gebeden genees!middel binnen wordt gelaten. Hopelijk staan de aders dit wel toe. En heten ze de medicatie hartelijk welkom, wijzen ze ze de goede richting op zodat ze op de plaats van bestemming flink aan de slag kunnen. Zo kunnen deze strijders de klus klaren: de foute indringers opsporen en de deur wijzen. Een enkele reis naar Tot-nooit-meer-ziens-land!
We zullen zien. De afgelopen weken gaat het goed met Koos. Laten we hopen en bidden dat dit voortzet. Nogmaals dank voor al het medeleven en gebed. Dat doet ons veel goed! Op allerlei manieren worden we bemoedigd. Zo hebben we gister een fotoshoot (in ons eigen huis!) gedaan die we ter bemoediging kado hebben gekregen van een vrijgevige fotograaf, is er een gebedsgroep gestart door een groep lieve mensen en ontvangen we dagelijks lieve, meelevende kaarten, gebed en berichtjes. Dit geeft ons geestelijke kracht, moed en vrede. Laten we voor elkaar blijven bidden.
Gods vrede zij met jullie.
Hartelijke groet,
Koos en Charlotte
ps. Infuus is inmiddels binnen en we mogen bijna naar huis (geklokt op 18.23u)
Reacties
Een reactie posten